Fotografie: Guido Taroni
Het Italiaanse parfumhuis Acqua di Parma kan bogen op een lange, rijke historie, die terugvoert naar 1916, naar een edelman die de geur van thuis miste. De nieuwe collectie Home Fragrances zou hem vast bekoord hebben, want Italiaanser dan dit wordt het in huis niet. Guido Taroni en zijn zus Virginia waren verantwoordelijk voor de bijbehorende campagne. De geschiedenis van het oer-Italiaanse Acqua di Parma begint, verrassend genoeg, in Londen. Carlo Magnani, edelman uit een van Parma’s meest vooraanstaande families, had moeite met de sombere, grauwe, natte omgeving. Daarom gaf hij in 1916 een klein laboratorium uit Parma de opdracht een parfum te creëren dat hem terugbracht naar de Italiaanse lente. Het resultaat was een voor die dagen ongewoon fris en modern parfum, dat niet alleen bij Magnani in de smaak viel, maar ook bij de meesterkleermakers van de stad. Zij gebruikten het als finishing touch en om de maatkostuums van hun voornaamste cliënten mee te besprenkelen.
Allereerste Colonia
Dit tailor-made reukwater voor Magnani, Colonia geheten, markeert niet alleen het absolute begin van het parfumhuis, maar was tevens de geboorte van de allereerste Italiaanse cologne. De geur bleek bovendien zo tijdloos en klassiek dat hij halverwege de vorige eeuw een glorieuze revival beleefde, toen de Amerikaanse en Europese elite het parfum gebruikten als cultsymbool voor klasse en verfijning. Op de Colonia zijn vanaf 2003 talloze varianten verschenen – Assoluta, Intensa Essenza, Pura en zelfs een Oud – maar het originele recept, met in eerste aanzet de kenmerkende Siciliaanse citrusnoten, bloemige aroma’s van neroli, lavendel, Bulgaarse roos en jasmijn en tot slot de warme houtakkoorden van amber, eikenmos en vetiver – is ongewijzigd gebleven. Evenals de kenmerkende art deco-fles met (als eerbetoon voor alles wat ze had gedaan voor de parfum- en glasindustrie) het wapen van Marie Louise, de hertogin van Parma, en de zware, handgemaakte bakelieten dop.
Olfactorische reizen door Italië
Terug naar het heden en de Via del Gesù in Milaan, waar zich sinds 1998 de knalgele boutique – de kleur van de stad Parma – bevindt en waar Acqua di Parma’s nieuwste collectie geurkaarsen en diffusers hun wereldprimeur beleven. Met namen als Luce di Colonia, Buongiorno, La Casa sul lago, Caffè in piazza en Oh, L’amore had Magnani hier zijn hart op kunnen halen. Inspiratie voor deze geheel nieuwe creaties werd dan ook gevonden in vijf typisch Italiaanse momenten. De vijf geuren, in de kenmerkende blauwe verpakking van de Blu Mediterraneo-collectie, zijn de hardlopers uit deze collectie: Arancia di Capri, Fico di Amalfi, Bergamotto di Calabria, Chinotto di Liguria en Mirto di Panarea. Deze nemen ons, zoals de parfums waar ze op gebaseerd zijn, mee op een olfactorische reis langs de Italiaanse kust. Er is nog steeds een aristocratische link met het verleden. Al komen de Taroni’s niet uit Parma, maar uit Milaan, blauw bloed stroomt rijkelijk door hun aderen. Guido (1987) en Virginia (1986) behoren tot een van Noord-Italië’s meest voorname adellijke geslachten, de Visconti di Madrone. Evenals Carlo Magnani woonde Virginia in Londen, waar ze haar bachelor in drama en theaterwetenschappen behaalde. Aansluitend werkte ze zes jaar als producer en auteur aan documentaires over kunst en geschiedenis en maakte ze drie series voor het BBC-programma ‘Italy Unpacked’. Inmiddels woont ze weer in Milaan. ‘Ik heb van Guido ooit mijn eerste camera gekregen en het was Guido die me bij dit project betrok. Het was fantastisch om voor het eerst onze krachten te kunnen bundelen. Ik zou heel graag meer samendoen; geef me meer projecten, Guido!’ zegt ze plagerig.
Guido over de totstandkoming van de samenwerking met Acqua di Parma: ‘Ik heb Valentina (red.: Valentina Colombo, Acqua di Parma’s International Marketing & Communication) lang geleden ontmoet en sindsdien droomden we ervan om een keer samen te werken. Deze nieuwe collectie Home Fragrances was de perfecte aanleiding, ook omdat ik momenteel veel interieurs schiet. Vervolgens vroeg Valentina mij of ik niet iemand wist die de film zou kunnen schieten en ik moest direct aan Virginia denken. We kunnen met elkaar lezen en schrijven en hebben dezelfde opvattingen over esthetiek.’ Virginia: ‘Dat komt door onze opvoeding. Ook al heb ik lang in Londen gezeten, terwijl Guido in Italië is gebleven, we hebben samen de kunst en de wereld ontdekt. Onze ouders hebben ons van kleins af aan gestimuleerd onze ogen goed te gebruiken. Onze moeder [red.: Anna Gastel, de nicht van Luchino Visconti] zei altijd: “Schoonheid zal de wereld redden”. Daarmee bedoelde ze schoonheid als een manier van leven: in harmonie met jezelf en de wereld en met een open mind. Met respect, zorg en aandacht voor elkaar, de dingen om je heen en alles wat je doet.’ Als hoofd van het Fondo Ambiente Italiano, de stichting die Italië’s omvangrijke architectonisch erfgoed beheert, deed ze jarenlang precies dat.
Aan schoonheid geen gebrek in de Italiaanse kustplaats Portofino, waar het campagnebeeld werd geschoten, in het Belmond Hotel Splendido welteverstaan. Een hotel dat dezelfde tijdloze Italiaanse klasse en elegantie ademt als waar Acqua di Parma al meer dan honderd jaar een reputatie op heeft opgebouwd. Daar hadden Guido en Virginia nooit een gebrek aan, deels opgroeiend in Villa Gastel, een prachtig voormalig Benedictijns klooster uit de twaalfde eeuw in Cernobbio aan het Comomeer, waar Luchino sterren als Maria Callas, Coco Chanel en Helmut Berger ontving. Guido, die net als zijn eveneens beroemde oom, modefotograaf Giovanni Gastel, nooit een fotografie- opleiding heeft gevolgd, was 21 toen hij zijn eerste solo-expositie in Milaan had. Het werd een doorslaand succes. Al kwam dit succes hem zeker niet aanwaaien. Of eigenlijk wel…. hij vertelt: ‘Na het overlijden van mijn overgrootmoeder had mijn moeder de restauratie van haar ouderlijk huis op zich genomen. In een van de kamers, die door de hele familie als een soort opslagruimte werd gebruikt, ontdekten we een kist vol couturejurken van haar oma. Ik heb haar helaas nooit gekend, maar míjn oma sprak vaak over haar en ik wist dat ze in die tijd als een mode-icoon te boek stond. Ik heb de jurken buiten aan de muur opgehangen om ze beter te kunnen zien en te luchten. Er kwam een briesje opzetten dat speelde met de stoffen en haar parfum, dat nog steeds in de jurken hing, kwam vrij. Dat moment vond ik zo betoverend dat ik de jurken meteen gefotografeerd heb. Die foto’s hingen jaren in mijn studio en ik was nooit van plan er iets mee te doen, tot een keer een kunstcurator langskwam en me overtuigde. Dat was mijn eerste expositie, Sogno Sospesi (vert.: zwevende dromen); die kwam voor mij precies op het juiste moment. Ik had wel een jaar als assistent bij mijn oom gewerkt, maar omdat ik geen echte oplei ding had gevolgd, was ik onzeker over mijn techniek. Ik fotografeerde bruiloften en bar mitswa’s om aan de kost te komen en zat qua carrière op een dood spoor. Ik begon mijn passie te verliezen, maar toen ineens kreeg ik deze kans en veranderde alles. Ik twijfelde niet langer. Ik denk toch graag dat mijn overgrootmoeder hier de hand in heeft gehad. Afgaande op de verhalen van mijn familie kon ze zelf trouwens ook goed met een camera overweg.’
Twee jaar later volgt de tweede expositie “Master Hands”, een duo-tentoonstelling met zijn oom. Sindsdien werkt Guido onafgebroken als mode- en interieurfotograaf voor ‘s werelds meest vooraanstaande bladen en schiet hij campagnes voor prestigieuze luxemerken als Tod’s, Bulgari, Fendi, Ferragamo en nu Acqua di Parma. ‘Als je het toch hebt over traditie en Italiaanse elegantie, dan is Acqua di Parma precies dat. Het belichaamt onze Italiaanse lifestyle, waarin genieten gepaard gaat met aandacht voor kwaliteit en respect voor het ambacht.’ Dat is sowieso iets wat hen van huis uit met de paplepel is ingegoten, want ook hun beider ouders leefden voor de kunst. Mijn vader was bezeten van kleur. Op het obsessieve af: “Mond houden en kijken, en als je geluk hebt leer je iets”, dat was zijn credo. ‘Onze vader is kunsthandelaar en verzamelaar en ontwierp stoffen voor grote modehuizen. Onze moeder is historica en was de eerste vrouwelijke veilingmeester bij Christie’s in Rome. Kunst en cultuur was bij ons thuis net zo vanzelfsprekend als ademen,’ aldus Virginia. ‘We groeiden op met een gevoel van historisch besef én verantwoordelijkheid. Maar het grootste geschenk uit onze jeugd was dat onze ouders ons stimuleerden om zelf na te denken, dingen te ontdekken en vooral ook te doen. Ik heb een fysiek best veeleisend beroep. Lange dagen, en de camera’s en apparatuur zijn zwaar, maar mijn vader zei altijd: “Ik hou niet van vrouwen die hun eigen koffers niet kunnen dragen.” Dat heb ik goed in mijn oren geknoopt. Ik kan het weliswaar prettig vinden om op een grote set te staan waar ik niet zelf hoef te sjouwen, maar uiteindelijk heb ik dat hele leger niet nodig. Ik kan het ook prima zonder af.’
Guido: ‘Niet om te klagen, maar waar het vandaag de dag nogal aan ontbreekt in ons vak is visie. Vroeger hadden fotografen hun eigen, unieke stijl, daar herkende je ze aan. Tegenwoordig kopieert iedereen elkaar. Dat ligt niet per se aan de nieuwe lichting filmmakers en fotografen, dat komt ook door het systeem. Maak maar eens een rondje op Instagram: iedereen post en liket dezelfde plaatjes. Clicks zijn de graadmeter voor succes geworden. Leuk voor de korte termijn, maar het is een systeem dat middelmatigheid in de hand werkt, omdat iedereen dezelfde formule gaat hanteren. En dan is er natuurlijk ook de kaalslag onder bladen. Veel tijdschriften gooien de handdoek in de ring of hebben nog maar nauwelijks budget. Dit gaat ten koste van de creativiteit. Dat is wel iets waar ik mee worstel. Fotografie is voor mij emotie. Stop je hart in alles wat je doet. Voor Virginia is het wat lastiger, want die moet nadenken over frames en cameraopstellingen, maar ik ben als fotograaf een stuk flexibeler. Ik ga op pad met een idee, maar pin me er niet op vast. Daarom ben ik altijd opgewonden als ik aan het werk ben: ik weet dat er iets onverwachts kan gebeuren dat me raakt. Een plotseling moment van verstilling, dat is míjn moment!’ Met hun natuurlijke flair wist dit creatieve duo in ieder geval moeiteloos de essentie vast te leggen van de nieuwe Home Collection van Acqua di Parma: tien verschillende geuren die interieurs verlichten met de verfijnde Italiaanse stijl die zijzelf ook belichamen.